Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Το Σημειωματάριο της Πανδώρας




___________________________________________________


Ματθαίος Μουντές

Η ανεπάρκεια του σώματος

η βίαιη αντίδραση αυτή
θα σταθεροποιήσει για το μέλλον
μια ζωντανή αγιότητα
καθαρισμένη από τα μιάσματα
των εναρέτων
που με τα ψαλίδια τους
κουτσουρεύουν τη ζωή
όπως οι κηποτεχνικοί
που νομίζουν πως ο Θεός
δεν ξέρει πώς πρέπει
να είναι ένα δένδρο
μονάχα εκείνοι ξέρουν
και του δίνουν
το σχήμα του ποτηριού
οι μαλάκες.
(Απόσπασμα)

Ματθαίος Μουντές, Τα αντίποινα, β΄ έκδοση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1993.

***


Γιώργος Σταμούλης

Μικρό σχόλιο πάνω στην αλήθεια της Ποίησης


Aν ένα από τα ζητούμενα στην ποίηση είναι η μετάγγιση ή η διακήρυξη του είναι του ποιητή, στην ψυχή και στο μυαλό του αναγνώστη, τότε είναι προφανές ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο στην περίπτωση που τα ποιητικά εργαλεία, στα χέρια του δημιουργού, αγγίξουν πολύ υψηλά επίπεδα χρήσης. Και φυσικά, ως τέτοια εργαλεία εννοούμε τις λέξεις και τη φόρμα τους, τα οποία καλούνται να γίνουν οι αγωγοί αυτής της επιθυμίας, μεταποιώντας σκέψεις και συναισθήματα σε εξομολογήσεις, εκμυστηρεύσεις, μηνύματα, προτροπές –αισθητικές, εν τέλει, απολαύσεις.
Τόσο ο ποιητής όσο και ο αναγνώστης έχουν πάντα στο μυαλό τους την εποχή στην οποία πραγματοποιείται αυτό το πνευματικό πάρε-δώσε. Εννοώ, ότι καμία ποιητική σύνθεση δεν είναι αποτελεσματική, όταν στερείται του επικαιροποιημένου ή του διαχρονικού στοιχείου, το οποίο θα αιτιολογεί την ύπαρξή της. Αλλά, και την αναγκαιότητα να διαχυθεί έξω και πέρα από τον ποιητή, άλλως, το ποιητικό προϊόν γίνεται αποστειρωμένο και ακίνδυνο πρόσφορο, γίνεται μεταλλαγμένη πνευματική διαδικασία που δεν αντέχει στο χρόνο και στην κριτική. Πότε, όμως, έχουμε αυτήν την άριστη συνθήκη; Νομίζω ότι η απάντηση είναι απλή: Ο ποιητής και ο αναγνώστης οφείλουν να γράψουν και να διαβάσουν έχοντας απόλυτη συνείδηση ότι αυτές οι δύο διαδικασίες αποτελούν προϋποθέσεις ύπαρξης (ενταγμένης σε πραγματικό χρόνο και χώρο) κι όχι συναισθηματική εκτόνωση, απλό γέμισμα-χάσιμο χρόνου, ναρκισσευτική αυτοαναφορά, επιδίωξη κοινωνικής αποδοχής. Τότε και μόνον τότε, η ποίηση και η ανάγνωση λειτουργούν ως συστατικά στοιχεία της ανθρώπινης προοπτικής και νομιμοποιούν την πρωτοκαθεδρία της ανθρώπινης σκέψης στο φυσικό κόσμο. Τότε και μόνον τότε μπορεί να γίνει αποτελεσματικό το περιεχόμενο μιας ποιητικής εικόνας, όπως το ποίημα του Ματθαίου Μουντέ.